|
Αποφασιστικής σημασίας φαίνεται να είναι ο ρόλος που αποδόθηκε στο νησί
της Κέρκυρας  σε ό,τι αφορούσε τη συνολική στρατηγική της οχυρωματικής οργάνωσης όλων
των ενετικών κτήσεων. Στην ιδεολογία και στην πράξη αναφαινόταν μια στενή
εξάρτηση μεταξύ 'ηπειρωτικών' και 'παραθαλάσσιων θεμάτων'. Ο γενικός διοικητής του πεζικού του ενετικού στρατού υποστήριζε στη δεκαετία του '30 του 16ου αιώνα ότι,
εφόσον ήταν σαφώς αδύνατο να οχυρωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάθε
περιοχή που είχε ανάγκη από μια αμυντική δομή, θα ήταν καλό να πραγματοποιηθούν
μόνο οι επεμβάσεις μέτριας σπουδαιότητας. Αντίθετα ήταν σίγουρα αναγκαίο
να επέμβουν αποφασιστικά σε δύο περιοχές που αποτελούσαν τους βασικούς οχυρωματικούς
κόμβους: '(οι χώροι εκεί) έπρεπε να είναι άνετοι και να έχουν τη δυνατότητα
να χρησιμοποιηθούν ως αποθηκευτικοί χώροι και των υπολοίπων. Οι περιοχές
αυτές θα μπορούσαν να είναι η Κέρκυρα στην Ανατολή και η Verona στη Λομβαρδία'1. Αυτό το σκεπτικό θα οδηγήσει στη διαφοροποίηση των λειτουργιών, του περιβάλλοντος
και του αστικού τοπίου μεταξύ της Κέρκυρας και των υπόλοιπων Ιονίων Nησιών (πράγματι, στα μέσα του 16ου αιώνα η Κεφαλονιά και η Ζάκυνθος δεν παρουσιάζουν στα μάτια των Ενετών ευγενών την ίδια σημασία που παρουσιάζει
η Κέρκυρα). Οπως γράφει ο Concina: έγινε ένα συνεχές έργο αναδιάρθρωσης
και 'επέκτασης των τειχών της πόλης, από το 15ο αιώνα, στο τμήμα της ακρόπολης
που εκτεινόταν ανάμεσα στα δύο οχυρά, το βυζαντινό και το ανδεγαυικό, δηλαδή,
του Πύργου της Θάλασσας (Castello del mare) και του Πύργου της Καμπάνας
(Castel della Campana)'. Έργο που θα αποπερατωθεί μόνο στο πρώτο μισό του
18ου αιώνα.
Υποσημειώσεις:
1 'li quali fussero comodi a tutto il resto et fussero come magazeni alli
altri, il che poteva essere Corfu in Levante et Verona in Lombardia' |
4/6 
4/6 